Dutch Foundation for Ladakhi Nuns

ter ondersteuning van tibetaans-boeddhistische nonnen in Ladakh, India

header

Secretariaat
Bangkokdreef 207
3564SM Utrecht
Nederland | Contact

Bericht van Aniek Jaartsveld, vrijwilliger Tara Homestay. Zomer 2014

Sinds 2013 wonen vijf meisjes in Nyerma. Ze gaan naar Lamdon school in Thiksey. Aanvankelijk gingen ze gekleed als andere kinderen maar al snel besloten ze in overleg met hun ouders dat ze nonnen kleren wilden dragen. Het financiële voordeel is dat ze geen schooluniform nodig hebben.

Wat ik met de abdis Dechen geregeld bespreek is dat ze kinderen zijn en tijd nodig hebben om te spelen. Dat is ze met me eens maar over de opvatting hoe vaak en hoelang verschillen we van mening. Omdat nadruk op huiswerk en presteren op school een thema is in veel gezinnen in Ladakh weet ik dat het niet specifiek is voor deze situatie. De jonge nonnen hebben hun taken zoals water halen bij de pomp en in de groentetuin helpen. Ook dat is niet anders dan voor andere kinderen. Wel specifiek is dat ze voor het eten een half uur bidden in de gebedsruimte. Drie van de vijf hebben extra aandacht nodig wat betreft hun gezondheid.

karma-klein-4

Dechen doet dat in Ladakh.De jongste, Karma, is zes maar ze ziet er zelfs voor een Ladakhi kind erg klein uit: een jaar of drie. Ze komt uit een gezin waar zij en andere broertjes en zusjes zijn verwaarloosd en niet goed gevoed. Ze heeft kromme beentjes en dat is niet meer te herstellen.
Aanvankelijk sprak en communiceerde ze nauwelijks. Daar is volgens Chamba en Dechen de afgelopen maanden gelukkig verbetering in gekomen. Volgens Dechen en Chamba doet Karma niet haar best met huiswerk maken. Ik probeer uit te leggen dat ze nog erg jong is en dat concentratie moeilijk is, dat ze een achterstand heeft en dat niet alle kinderen de capaciteit hebben om te leren.

Dolma is dertien of veertien jaar oud. In haar vroege jeugd heeft ze een ontsteking gehad aan haar heupgewricht. Er is een vergroeiing ontstaan waardoor ze mank loopt. Ik was met Dolma en Chamba mee naar het ziekenhuis om er naar te laten kijken. Er werd een röntgenfoto gemaakt ter beoordeling van het heupgewricht. De arts adviseerde in ieder geval een verhoging onder de schoen zodat een scoliose beperkt zou blijven. De arts nodigde ons uit om de volgende dag voor een gratis consult van een orthopeed uit Amritsar te komen. De specialist vertelde dat aan het heupgewricht niets te behandelen of opereren viel maar dat hij over twee of drie jaar een beenverlenging zou kunnen uitvoeren. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De operatie zelf duurt nog geen twee uur maar het hele proces neemt maanden in beslag.

De oudste Karma is (ongeveer) dertien jaar. Ze is geboren met een klompvoet waaraan ze als kind al is geopereerd. Bij haar is bot TB vastgesteld. Ze heeft een operatie ondergaan waarbij een stukje bot is weggehaald. Een ander wondje bij haar enkel is geregeld ontstoken. Dechen vertelde dat bij uitbreiding van TB het op termijn misschien noodzakelijk is om het onderbeen te amputeren.

Ina Prins (vrijwilliger in Nyerma en verpleegkundige) en ik gaan in Nederland uit op meer informatie.

 

Met alle drie de meisjes gaan Dechen en Chamba naar een buitenlandse arts als die bij Mahabodi consulten geeft.

Een bezoek aan het ziekenhuis in Leh is een ervaring op zich. Je begint met twee Rupees 'toegangsgeld' te betalen. Daarna heb ik stomverbaasd toegekeken hoe Chamba zich door de wachtende menigte weet te worstelen met Karma, Dolma en mij in het kielzog. Overal zaten en hingen mensen. Chamba klopt aan bij de behandelkamer, wappert met wat papieren en wij worden binnen gelaten. Later vertelde ze dat het de papieren waren met de gegevens van de operatie van Karma en dat die helemaal niets te maken hadden met het consult nu. Het scheelde zeker een halve dag wachten.

Na het maken van de röntgenfoto's (60 rupees per stuk) moest de wond van Karma worden schoongemaakt en opnieuw verbonden. Dat gebeurde in een behandelkamer waar tegelijkertijd een Oostenrijkse mevrouw die haar pols had gebroken in het gips werd gezet en een man met een wond aan zijn voet werd behandeld. Dolma trok helemaal wit weg toen Karma werd behandeld. Ik ben toen maar met haar naar buiten gegaan al viel er nog veel te observeren.

De volgende dag ging ik weer terug met Dolma voor het bezoek aan de orthopeed. Ondanks dat we er bijtijds waren stonden we als nummer 44 op de wachtlijst. Deze keer had Chamba geen truc voorhanden om de zaak te bespoedigen. We legden er ons bij neer dat het een lange dag wachten zou worden. Toen het ziekenhuisbestuur en andere hotemetoten waren begroet en van thee voorzien mochten wij al snel naar binnen komen. Een hele grote zaal met belangrijke mensen aan de zijkant gezeten, heel veel wachtenden en een kleine behandelhoek afgescheiden door een doek. Ik werd neergezet naast de bestuursleden en kreeg ook thee aangeboden. Na een inventarisatieronde waren wij als een van de eersten aan de beurt. Niet eerlijk dat een westers gezicht daarin een rol speelt. Wel prettig dat we niet een hele dag hoefden te wachten.

We hebben 181 gasten online